Από τη στιγμή που διάβασα αυτό το παραμύθι , ένιωσα ότι είχα ανακαλύψει κάτι πολύ σημαντικό. Να βλέπεις το άσπρο χαρτί ζωγραφικής σαν μια πολική αρκούδα και μια χρωματιστή τελεία του παιδιού σαν έργο τέχνης του Πικάσο.
Όπως δυσκολεύεται η πρωταγωνίστρια του βιβλίου να ζωγραφίσει , έτσι καθημερινά τα παιδιά διστάζουν να πιάσουν τα χρώματα και να αρχίσουν να δημιουργούν .Αυτό που ακούς είναι δεν ξέρω τι να ζωγραφίσω ή ακόμα και ότι δε ξέρω να ζωγραφίζω.
Δεν υπάρχει παιδί που να μην το ενθαρρύνεις να ζωγραφίσει και να μην έχει φτιάξει ένα δικό του μικρό θησαυρό.
Έτσι έγινε και με τη Λία . Η δασκάλα της όταν είδε άσπρο το χαρτί της της ζήτησε να φτιάξει μια τελεία και να γράψει από κάτω το όνομά της. Εκείνη θυμωμένη τραβάει το μαρκαδόρο και καρφώνει με μανία τη μύτη στο χαρτί.
Την επόμενη μέρα η τελεία της Λίας ήταν μέσα σε μια κορνίζα πάνω από την έδρα της δασκάλας. Η Λία θεώρησε ότι θα μπορούσε να την κάνει πιο ωραία την τελεία της βάζοντας χρώματα. Έτσι , άρπαξε για πρώτη φορά τις νερομπογιές και άρχισε να στολίζει την τελεία της. Μετά αποφάσισε ότι μπορεί να κάνει κι άλλες τελείες αλλά και πιο μεγάλες. Το αποτέλεσμα ήταν οι τελείες της Λίας να διακοσμούν την έκθεση ζωγραφικής.
Ξαφνικά είχε γίνει ένας μεγάλος καλλιτέχνης ! Όταν κάποιο παιδάκι θαύμασε το ταλέντο της και ευχήθηκε να μπορούσε και εκείνο να φτιάχνει τόσο ωραία σχέδια, το παρότρυνε κάτω από τη γραμμή που είχε τραβήξει το παιδί να βάλει το όνομα του.
Η συνέχεια άλλωστε της ήταν γνωστή…
Πώς λοιπόν κι εγώ με τη σειρά μου να μην πιστεύω ότι οι μουτζούρες που βλέπουν οι περισσότεροι στις ζωγραφιές των παιδιών κάποια μέρα δε θα είναι έργα τέχνης ;