Από μικρή κι εγώ άκουγα συνέχεια πρέπει να κάνεις αυτό , πρέπει να κάνεις εκείνο.. Δεν είχε περάσει από το μυαλό μου ποτέ να κάνω κι εγώ στους γονείς μου ή στους δασκάλους μου μια απλή ερώτηση : Γιατί ;
Τα πρώτα χρόνια της επαγγελματικής μου πορείας ευτυχώς βρέθηκε στο δρόμο μου ο μικρός Δημήτρης . Ένα αγοράκι πολύ ευγενικό , πολύ έξυπνο , δραστήριο , ένας μικρός επιστήμονας…
Όλα ξεκίνησαν μια μέρα που είχα τη φαεινή ιδέα να ξεκινήσω τη φράση μου με τη λέξη ΠΡΕΠΕΙ…
Όση ώρα μιλούσα, δυο ματάκια με κοίταζαν περίεργα και με απορία . Αφού τα υπόλοιπα παιδιά είχαν σηκωθεί και ακολουθούσαν την οδηγία , ο Δημήτρης συνέχιζε να κάθεται στο καρεκλάκι του . Ήμουν σίγουρη ότι θα μου έλεγε ότι δε θέλει να το κάνει… Και τότε απλά και ήρεμα γυρίζει και μου λέει : « Και γιατί δηλαδή πρέπει να το κάνουμε αυτό ;»
Πώς εγώ ζητούσα από τα παιδιά να κάνουν αυτό που από μικρή με πείραζε ; Γιατί να μη σου δίνουν μια εξήγηση και έναν λόγο για αυτό που θέλουν να κάνεις ;
Η ερώτηση του με καθήλωσε… Ξαναμαζεύω τα παιδιά στα τραπεζάκια αναιρώντας τον προηγούμενο τρόπο και αναλύοντας τους λόγους που πρέπει να γίνει αυτή η δράση και ποια είναι τα οφέλη της . Τελειώνοντας, τους ρωτάω αν έχουν κάποια απορία και τότε ο μικρός επιστήμονας μου λέει : « Τώρα κατάλαβα .»
Εγώ κι αν είχα καταλάβει… Εκτός από το ότι δε θα άρχιζα ποτέ ξανά τις προτάσεις μου με το πρέπει αλλά με το καλό θα ήταν , έμαθα να δίνω πάντα ειλικρινείς απαντήσεις και σαφείς εξηγήσεις στα παιδιά…
Γιατί όλο και κάπου θα με παραμονεύει πάλι ένας μικρός επιστήμονας να με ρωτήσει το γιατί…
Χρυσούλα Φραγκούλη